Rob van de Venn

Eigenlijk ben ik al redelijk vroeg met muziek begonnen. Toen ik een jaar of  8 was, snuffelde ik altijd door de platen van mijn vader en moeder en ging dan diskjockey spelen. Vanaf het moment dat ik zakgeld kreeg, kocht ik mijn eigen plaatjes en stelde ik mijn eigen top 40 samen. Die ging ik dan op zolder met mijn pickup afspelen. Het mooiste vond ik een aantal instrumentale gitaarplaten van een groep die The Shadows heten. Zeer populair in de jaren 60, volgens mijn vader. Super vond ik het, die gitaar sound. Voor mijn negende verjaardag kreeg ik een kaartje voor een concert van The Shadows (ondertussen al oudere mannen). Samen met mijn vader naar Den Haag gereden. Op de parkeerplaats aldaar vond er een historische ontmoeting plaats: al zoekend naar een plaatsje zagen we plotseling een man met een zware bril lopen: het was Hank Marvin, lead gitarist van de Shadows en levende gitaarlegende. Ik rende de auto uit en vroeg om zijn handtekening. Mijn vader kwam achter me aan met het fototoestel. Hank was mega aardig: do you want another one? , vroeg hij en ik kreeg nog een handtekening. Super, mijn dag kon niet meer kapot en het concert was nog niet eens begonnen. Daar herinner ik me overigens ook nog heel weinig van. Maar sinds die dag stond een ding vast: ik wilde gitaar leren spelen.

Een oom van mij had nog wel een oude klassieke gitaar liggen, die mocht ik hebben. Mijn vader kende nog wel een gitaarleraar en zo begon ik rondom mijn 10^e met gitaarles. Helaas was ik erg slecht. Het wilde niet vlotten, en na drie jaar hield ik het voor gezien. Ik had genoeg van de Yesterdays, de Simon & Garfunkel liedjes en Old McDonald. Ook begon mijn muzieksmaak te veranderen. Bon Jovi en Europe, dat waren mijn bands. Toen ik mijn gitaarleraar vroeg of hij ook hardrock kende en hij Through the Barricades van Spandau Ballet begon te spelen was dat de druppel voor mij.  No more guitar …..

Maar niet voor lang. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Ik ging me steeds meer interesseren voor bands als Iron Maiden en Metallica, maar ook Dire Straits en niet te vergeten Eric Clapton. Na lang zeuren kreeg ik op mijn 15^e een elektrische gitaar van mijn vader (fl.500,00 inclusief versterker).

Ik ging opnieuw op les, maar nu bij een andere leraar. Met een andere methode. Hij vroeg me wat ik wilde leren. Hardrock natuurlijk. En Blues !! Dit was veel leuker. Ik merkte dat mijn klassieke basis mij toch al een eind op weg geholpen had en alles ging in een keer een stuk sneller. Op mijn 16^e zat ik in mijn eerste bandje. Op mijn 17^e zag ik een concert van Eric Clapton ik wist het: zo’n gitaar wil ik hebben !! Hard gespaard en toen mijn allereerste goede gitaar gekocht : Een echte Fender Stratocaster (plus). Heb ik nog steeds !!!

Op mijn 18^e ging ik studeren en ging mijn schoolbandje uit elkaar. 2 jaar lang pielde ik wat in mijn eentje. Ook de muziek veranderde: hardrock en metal verdwenen. Grunge kwam eraan. Dat was helemaal mijn muziek. Moest je voorheen een snarenwonder zijn om een beetje bekend te worden, ging het nu meer om sound en cool !! Geen 12 vingerige gitaarsolo’s meer, 2 meter hoge effectenracks en Ibanez gitaren. Nee, back to basics. Puur versterker geluid, wah-wah, tube screamertje en gaan met die banaan.

Toen ik al een tijdje in Maastricht studeerde, ontmoette ik Sander. Al gauw bleek dat we dezelfde muzieksmaak hadden: Pearl Jam, Nirvana, Smashing Pumpkins, etc. Ook kwamen we erachter dat er eigenlijk geen bands waren die dit soort muziek coverden. Een idee was geboren: we gingen een band oprichten met goede muziek, echte muziek. Al snel hadden we een drummer gevonden en via een vriendin vonden we Gino, die wel wilde komen zingen. Gino zijn neefje kon wel bassen en D.E.M. was een feit !!

En dat is alweer wat jaartjes geleden. Na verschillende bezettingswisselingen spelen we nu al weer zo’n 10 jaar met dezelfde bezetting. Ik ben ondertussen ook toetsen gaan spelen en me veel met homerecording aan het bezighouden. Ook mijn muzieksmaak wijzigt nogal eens. Grote helden op dit moment: Slash en Joe Bonamassa.