Gino Frijns

Mijn hele leven lang al ben ik gek van muziek! Als klein jongetje al zong ik alle liedjes die ik leuk vond altijd mee. De leukste anekdote van mijn moeder is dat ik in de bioscoop tijdens de film "Grease" bij het liedje "Hopelesly Devoted to you" óp mijn stoel ging staan en met de tranen in mijn ogen het héle liedje keihard heb staan meezingen. De hele zaal zat naar mij te kijken i.p.v. naar de film en ik was in een soort van trance, had niks in de gaten! Ik moet toen een jaar of 6 geweest zijn. Toen ik 7 was ging ik op pianoles, maar na een jaar of zes hield ik dat voor gezien, want ik had het een beetje gehad met Mozart, Beethoven, Chopin, Verdi, etc. (wat trouwens wel erg mooi is hoor!) Ik ben toen bij de plaatselijke harmonie (in mijn geboortedorp Eijsden) gegaan en werd lid van de drumband. Maar al heel snel bleek dat ik geen ritmisch wonder was (vraag maar aan Rob) en ik verruilde mijn "trommel" voor een (schuif)trombone. Al snel bleek dat ik hier meer aanleg voor had en ging ook naar de muziekschool, waar ik 4 jaar lang klassieke notenleer gevolgd heb en al mijn diploma´s heb behaald! In die tijd, zo rond mijn elfde had ik met een paar vriendjes ook een Wham! playback-act (jazeker) in elkaar gezet, onder deskundig choreografische leiding van mijn zus Diana. Hiermee trokken wij rond de carnavalstijd door alle zalen van Limburg en een jaar later werden we zelfs ´geboekt` en kregen we er voor betaald! Ik imiteerde George Michael en tijdens de repetities die we altijd op school deden was het een leraar opgevallen dat ik de nummers allemaal hardop meezong, maar dat je dat niet kon horen omdat de microfoon uiteraard nooit aanstond (zoals ik al zei: het was play back). Tijdens een Sinterklaasviering op school moesten wij ook optreden en ja hoor: voordat ik het wist vertelde ´De Sint´ me dat ´Piet` had gehoord dat ik die liedjes ook écht kon zingen en of ik het dus nóg een keer wilde doen maar dan met de microfoon áán! Dat was de allereerste keer dat ik live zong op een podium voor een groot publiek (de hele school inclusief ouders).

Op mijn 19e ben ik Rechten gaan studeren in Maastricht (lekker veilig dicht bij huis!) en tijdens een feestje van een van mijn studiegenoten ontmoette ik twee studenten, die mij vroegen of ik interesse had om met hun een rock-coverband te beginnen. In eerste instantie had ik daar helmaal geen oren naar, maar ze bleven maar aandringen en uiteindelijk stemde ik in met een try-out: we zouden een keer gaan repeteren en daarna wel verder zien. Het eerste nummer dat we toen deden was `Alive` van Pearl Jam. Het klikte, en aangezien onze muzikale interesses op hetzelfde vlak bleken te liggen, was D.E.M. al snel een feit. Na ongeveer een jaar of drie geleden van drummer en bassist gewisseld te hebben, hebben we nu de juiste mensen bij elkaar. Buiten het maken van muziek kunnen we het allemaal goed met elkaar vinden en dat is toch minstens even belangrijk dan je muzikale kwaliteiten! Voor mij zijn Rob, Kamiel en Röbke als familie en na een goed optreden ben ik ook altijd `trots´ op hen. Ik kan op het podium intens genieten van Rob´s passie in het gitaar spelen (hij kan een gitaar laten `huilen` > prachtig), Kamiel´s `uitlevings-drang´ op het moment dat hij achter z´n drumkit verdwijnt, Röbke´s eindeloze zoektocht naar complexiteit (die hij overigens wel altijd weer weet te vinden!).

Even over de naam van de band. Omdat men mij zo ontettend vaak vraagt wat D.E.M. nou eigenlijk betekent, zal ik het voor eens en voor altijd uitleggen: D.E.M. is de door Rob (van de Venn) verzonnen afkorting van Deus Ex Machina. Deze Latijnse uitdrukking betekent letterlijk vertaald volgens het woordenboek: "onnatuurlijke oplossing van verwarde toestand". Maar in het Middeleeuwse Bijbelse theater was de Deus Ex Machina een Engel die de moraal en filosofische betekenis van een bepaald toneelstuk kwam uitleggen. Toen wij met de band begonnen hadden we de intentie om wereldberoemd te worden, zodat wij de "Deus Ex Machina" van de rockmuziek zouden worden, via onze muziek zouden wij de betekenis en de zin van het menselijk bestaan verduidelijken (heftig, maar wel over nagedacht, toch?!)

Na wat up´s & down´s en zelfs na een periode van bijna twee jaar nauwelijks optreden, lijkt het ons vanaf de tweede helft van 2001 voor de wind te gaan. We groeien zowel op muzikaal als op persoonlijk gebied steeds meer naar elkaar toe, we hebben een stevige p.r. opgezet (Wendy, dank je wel daarvoor, jij bent daar grotendeels de drijvende kracht achter geweest!) en niet onbelangrijk: de optredens stroomden binnen, met als absoluut hoogtepunt ons optreden voor Studentenvereniging Koko in de Platte zaol in Maastricht op 28 november! We waren als hoofdact gevraagd en besloten toen om geen 2 sets te spelen, maar om er een concert van te maken; compleet met intro etc. 130 minuten lang op een podium van zo´n 8 meter lang en 1,5 meter hoog, met 1250 mensen die compleet uit hun dak gaan: WAANZINNIG!!! Extraatje die avond was dat we via via in contact waren gekomen met Jos Voncken, de fotograaf van Anouk en Dilana Smith. Jos heeft die avond professionele en erg mooie foto´s van ons gemaakt en daarmee een onvergetelijke avond op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik heb mijn hele huis volgehangen met (uitvergrote) foto´s van dit optreden, dus ik wordt de hele dag herinnerd aan de meest indrukwekkendste en mooiste avond van mijn leven!

Ten slotte zal ik jullie nog vertellen wat zo mijn muzikale voorkeuren en invloeden zijn. Ik kan van heel erg veel muziek genieten, ook al ligt het niet altijd in het straatje van datgene wat mijn hart gestolen heeft: (alternatieve) Rock! (met hoofdletter!) Ik kan lekker wegdromen op opera (Emma Chaplin, Andrea Boccelli) of klassieke muziek, maar ik ben ook vatbaar voor het sentiment van Marco Borsato of  Nederlandstalige bands als VanDikHout, Blof en Frank Boeijen. Maar écht idolaat ben ik dus van rockmuziek. Dat begon zo op mijn veertiende met The Cure (meer rockabilly > "Boys don´t cry"). Deze band is vreemd genoeg tot de dag van vandaag als een soort van rode draad door mijn (muzikale) leven blijven lopen. Hoezo vreemd? Omdat ik qua invloeden meer de kant uitga van Pearl Jam (voor mij de uitvinders van de alternatieve rock), Smashing Pumpkins (Billy Corgan is mijn favoriete gitarist), Bush (zanger Gavin Rossdale heeft het ´cool zijn´ uitgevonden en dit is de muziek die ik zelf zou willen maken met D.E.M.), Radiohead (gewoon heel erg mooie muziek), Muse (zanger Matthew Bellamy is zonder discussie de beste zanger ter wereld), Starsailor (zóóó mooi die nummers en die heerlijk 'zeurderige' stem van James Walsh...), The Parlotones (Zuid-Afrikaanse band die gewoon héle mooie nummers maakt en een geweldige frontman hebben met een mega-charisma) en Kane. Deze laatste band heeft mij eigenlijk de ´push´ gegeven die ik op muzikaal vlak nodig had: Rob (gitarist), Wendy en ik hebben Kane zo´n beetje gevolgd vanaf het prille begin. Stad en land hebben we afgereisd om hun te zien en ik ben écht trots op het feit dat Nederland eindelijk weer eens een rockband van betekenis heeft, te midden van al dat gehouse, gelaunch, ge-dj, ge-idols, en al dat soort commercieel geneuzel! Toegegeven: óók Kane is onderhevig aan een bepaalde dosis marketing en commercie, maar tijdens hun live-concerten kan ik mezelf en D.E.M. toch een beetje met hun identificeren. Het zijn gewoon een stel (goeie) muzikale pubers die een kick krijgen van op een podium te staan en de zaal plat te Rocken! Nog een paar toppers: Skunk Anansie (beste Rock-chick ter wereld!), Coldplay, Pink Floyd, Neil Young e.v.a.

Mijn grootste droom: eigen nummers schrijven en de ´Nederlandse Bush´ worden. Gewoon twee scheurende gitaren, een door merg-en-been dreunende bass, een compleet uit z´n dak gaande drummer en daaroverheen een lekker rauw gezongen, pakkende melodie!

Uitspraak van Rob en mezelf: "Als we op het hoofdpodium van Pinkpop hebben gestaan, mogen we de dag erna sterven!"

See you and "Keep on Rockin'".....